EVGENIJE ONJEGIN

Aleksandar Sergejevič Puškin
EVGENIJE ONJEGIN

6. jul 2018. u 21 čas.
Pozorište mladih, Novi Sad
Reditelj Boris Liješević

 

Autor teksta: Aleksandar Sergejevič Puškin
Reditelj: Boris Liješević
Dramaturg: Fedor Šili
Scenograf: Una Jankov
Kostimograf: Milica Grbić Komazec
Stručni konsultant: Tatjana Popović
Korepetitor: dr Agota Vitkai

Igraju:
Peđa Marjanović
Kristina Savkov
Danilo Milovanović
Mia Radovanović
Ivan Đurić
Jelica Gligorin
Vera Hrćan Ostojić
Slobodan Ninković
Saša Latinović
Neda Danilović
Dragan Zorić

O PREDSTAVI

„Sloboda ili praznina
Evgenije Onjegin je praroditelj današnjih generacija koje svoju slobodu nose visoko, doživljavaju je kao identitet, pa i smisao života. A da li je uopšte poznaju Ljubav, prijateljstvo i svaku vrijednost će žrtvovati zarad te primamljive iluzije iza koje se često kriju hladnoća i praznina – poroci Puškinovog ali mnogo više našeg vremena. Dolaze  kao simpatična i prolazna moda, ali brzo pokazuju zastrašujuće naličje jer za sobom ostavljaju pustoš, uništene Ljubavi, ideale, snove, veze I propuštene šanse. Onjeginova praznina nije pasivna tišina, niti prostor kreacije, već tamna i agresivna sila koja guta, proždire i traži žrtve. Kob.
Evgenije Onjegin je vrijeme koje dolazi. Vrijeme hladne i prazne duše, koje njeguje egoizam kao jedinu odbranu od svijeta, te kao životni kredo i pouku. Vrijeme koje hvali bunt, prezir i ironiju, a ubija nježnost, emotivnost, poeziju, Ljubav, naivnost i ljepotu.
Puškin je prepoznao Onjegina kao znak propadanja, dekadencije, kao simptom modernog gradskog života. Danas se taj simptom razvija u generacijsku bolest koja završava u samoći, u potrošenom životu bez Ljubavi i smisla.“                         

Boris Liješević

O REDITELJU

Rođen 1976. u Beogradu, a odrastao u Budvi gdje je završio osnovnu školu i gimnaziju. Diplomirao na odseku za srpsku književnost i jezik na Filozofskom fakultetu u Novom Sadu. 2004. diplomirao  režiju na Akademiji umetnosti u Novom Sadu gdje je i ostao kao saradnik. Danas vodi klasu glume.
Trostruki stipendista Gete instituta u Beogradu, a u sklopu stipendije 2005. učestvovao je na skupu Forum Junger Buhenangehoeriger u okviru festivala Theatertreffen u Berlinu. Saradnik  Zagrebačkoga glumačkog studija gde se bavio Strazbergovom Metodom.

Prve godine profesionalne karijere obežavaju saradnje sa srpskim dramskim autorima mlađe i srednje generacije: Fedor Šili “Beograd-London” (SKC Beograd), Minja Bogavac “Dragi tata” (Jugoslovensko dramsko pozorište, Beograd), Dušan Spasojević “Zverinjak” (Srpsko Narodno pozorište, Novi Sad), Miloš Jakovljević  “Projekcija” (Narodno pozorište Sombor) itd.
Uveliko ga zanimaju savremeni regionalni i evropski autori: David Harover “Prisustvo” (Atelje 212, Beograd), Džon Ozborn “Osvrni se u gnevu” (Centar za oblikovanje vremena, Pančevo u koprodukciji s Narodnim pozorištem iz Beograda), Luc Hibner “Greta str.89” (Srpsko Narodno pozorište, Novi Sad), Olja Lozica “Ogrebotine” (Međunarodna dramska kolonija HC ITI, Grožnjan 2011.), Fedor Šili “Čarobnjak” (Narodno pozorište Sombor) i “Noćna straža“ (Atelje 212, Beograd)  Ksenija Dragunska “Osećaj brade” (Teatar Komedija, Skoplje), Igor Štiks “Brašno u venama”  (Sarajevski ratni teatar) i “Zrenjanin” (Narodno pozorište Toša Jovanović, Zrenjanin” Jasmina Reza “Bella figura” (HNK, Zagreb) Ivan Viripaev “Pijani” (Atelje 212)

Nekoliko predstava radio je prema dramatizacijama romana. Značajan deo njegovog opusa čini rad u dokumentarnom pozorištu, u kojem autorski projekti nastaju snimanjem tematskih razgovora s odabranim anonimnim sagovornicima koji otkrivaju svoja autentična iskustva: “Čekaonica” i “Plodni dani” (Atelje 212 u koprodukciji s Centrom za oblikovanje vremena, Pančevo), “Povodom Galeba” (Pozorište mladih, Novi Sad), “Očevi su grad(ili)” (Crnogorsko narodno pozorište, Podgorica), “Peti park” (Bitef teatar u koprodukciji s Beogradskim letnjim festivalom Belef). Od klasičnih dela dramske literature  režirao je “Sluga dvaju gospodara”, komediju Karla Goldonija u koprodukciji Festivala Grad teatar Budva, Srpskog narodnog pozorišta iz Novoga Sada i Narodnog pozorišta iz Zrenjanina, “Hotel slobodan promet” Žorža Fejdoa (Jugoslovensko dramsko pozorište) “Evgenije Onjegin” (Pozorište mladih Novi Sad) Euripidovu “Alkestidu” u Drami ljubljanskog SNG-a.

Njegov rad nagrađen je mnogim domaćim i regionalnim nagradama  među kojima su Sterijine nagrade (za autorski projekat predstave “Čekaonica” za režiju predstave “Čarobnjak” i za najbolju predstavu “Pijani”), nagrade sarajevskog magazina Dani – Hrabri novi svet u okviru festivala MESS, Nagrada Mira Trailović – grand prix festivala Bitef, Nagrada Ljubomir Muci Draškić, Nagrada Bojan Stupica, nagrada za režiju Anđelko Štimac, na Festivalu malih scena u Rijeci, Nagrade Petar Kočić na festivalu u Banjaluci, Grand prix na festivalu u Brčkom, Nagrada Ardalion na festivalu u Užicu, Nagrada “Iskra kulture” koju dodijeljuje Zavod za kulturu Vojvodine, nagrade na festivalu “Vršačka jesen” potom Godišnje nagrade Ateljea 212, Srpskog narodnog pozorišta i Jugoslovenskog dramskog pozorišta i još neke druge.

Živi i radi između Beograda, Novog Sada i Budve.

IZ MEDIJA

U subotu 16. decembra na velikoj sceni Pozorišta mladih desio se značajan pozorišni čin, desila se premijera za pamćenje, desio se jedan novi Onjegin. Prvo optuženi za navedni značajan čin je već pomenuti Boris Liješević. Zašto „značajan“? Zato što, kako kaže Nataša, Gvozdenović: „Pozorište koje stvara Boris Liješević polazi od tvrde stvarnosti, a uporište nalazi u sopstvenom čarobnjaštvu. Zbog svega toga kreacija koja u njegovim predstavama nastaje je ona koja gledaoca dira i poziva.“2  Ipak, do te kreacije koje gledaoca dira i poziva se ne dolazi čarobnim štapićem već znanjem, ozbiljnim pripremama, izborom pravih saradnika, razumevanjem i posvećenim radom. Sve to i ponešto više smo imali priliku da vidimo navedene večeri na sceni Pozorišta mladih.
Reditelj je odgovoran za tačnost tumačenja predloška tj. dramskog teksta. On okuplja autorski tim koji mora da diše kao jedan, počevši od dramaturga (Fedor Šili) sa kojim je na „per se“. Kada vidite kostimografska rešenja (Milice Grbić Komazec) jasno vam je da je u „dosluhu“ sa rediteljem urađeno sve tačno kako treba, da kostim može da vam na sceni ispriča deo priče. Kao primer, kako to rade majstori svog zanata, za studente kostimografije može da posluži scena preoblačenja Tatjane iz mladog seoskog devojčurka u ekstravagantnu damu iz visokog društva, još kao slučajno i da se naznači protok vremena.
Da su najjednostavnija rešenja najbolja rešenja uverava nas scenograf (Una Jankov), takođe u dosluhu sa „vrhovnim komandantom“, sa potpuno praznom, belom scenom na samom početku predstave.Ta sibirska belina vas u početku zaslepi da bi vas sa par jednostavnih detalja u prvom delu uverila da, uz malo mašte, može da bude i stepa, i salon, i kuhinja, i radna soba rastrojenog junaka, i poljana za odsudni dvoboj sa tragičnim krajem… bez predaha, isti ti elementi dolaze svaki na svoje mesto da bi za drugi deo predstave, nehajno, bili prekriveni pozlaćenom tkaninom, i vi se u sledećem trenutku, nalazite u balskoj dvorani u sred Petrogarada…jednostavno, funkcionalno i efikasno rešenje.
Ovo je treća Liješevićeva režija u Pozorištu mladih, znači poznaje ansambl i kolike su mu mogućnosti, samim tim koja i kakva pojačanja su mu potrebna da bi postigao željeni rezultat. Ono što se zove kasting3 u svom osnovnom značenju nije takmičenje ni dokazivanje ko je bolji ili lošiji glumac već izbor karaktera i adekvatnog glumca za određeni lik koji se uklapa u traženi koncept.